Adwentem Kościół katolicki rozpoczyna nowy rok liturgiczny. Etymologicznie słowo to pochodzi od łacińskiego „adventus”. Wyraz ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd, odwiedziny urzędnika po objęciu stanowiska. W języku zaś religijnym oznaczał coroczne przybywanie bóstw do świątyni. Rocznice takiego przyjścia obchodzono w sposób uroczysty.
Zgodnie z nowym kalendarzem liturgicznym z 1969 r. czas przygotowania do Bożego Narodzenia nazwano Adwentem: „Okres Adwentu ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania” (nr 39). Czas ten rozpoczyna się od pierwszych Nieszporów 1. niedzieli Adwentu przypadającej między 28 listopada a 3 grudnia. W tym roku początek Adwentu wypada 30 listopada. Adwent obejmuje 4 niedziele i kończy się pierwszymi Nieszporami Bożego Narodzenia.
Na pierwszy plan w okresie Adwentu wysuwa się więc przygotowanie do Narodzenia Pańskiego, a następnie oczekiwanie eschatyczne. Liturgia adwentowa jest bardzo bogata w swej treści. Zasadniczym tematem jest zgromadzenie wszystkich ludzi, sąd, a wraz z nim potrzeba czuwania. Mowa o paruzji, czyli o powtórnym przyjściu Chrystusa na ziemię. Ostatnia niedziela Adwentu koncentruje się na Wcieleniu Słowa Bożego. Odnowiona liturgia tego czasu przewiduje na ten okres dwie prefacje oraz specjalny układ czytań mszalnych. Pierwsza prefacja ożywia nadzieję na powtórne przyjście Chrystusa „w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których czuwając z ufnością oczekujemy”. Druga prefacja pobudza do radości z przyjścia Pana, do przyjęcia Go z wielką miłością na wzór Matki Bożej, z wdzięcznością, w rozmodleniu i czuwaniu. Czytania podejmują zasadnicze tematy historii zbawienia. W Ewangelii zjawia się wielki poprzednik Jezusa - Jan Chrzciciel z orędziem przygotowania drogi Mesjaszowi. Zwornikiem wszystkich tekstów liturgii tego okresu obydwu części jest czytanie ciągłe księgi proroka Izajasza. Główna myśl tych czytań to pragnienia, tęsknoty i oczekiwania Zbawiciela. W każdej parafii naszej diecezji urządza się rekolekcje adwentowe, które mają głównie na celu przygotować wiernych bezpośrednio do świąt Narodzenia Pańskiego. W tym czasie Kościół obnaża ołtarze z kwiatów, kolor szat liturgicznych jest fioletowy.
W Adwencie odprawia się Roraty. Tak nazywa się Mszę św. ku czci Najświętszej Maryi Panny sprawowaną podczas Adwentu. Sama nazwa wywodzi się od słów pieśni na wejście „Rorate”. Przypuszcza się, że ich rozpowszechnienie w Polsce ma jakieś związki z praktyką w krajach Zachodu. W Polsce najstarsze wzmianki sięgają już XIII wieku. W XIV wieku Roraty znane są już w całej Polsce, zdobywają popularność i w wieku XVI osiągają szczytowy okres rozwoju. Stają się wotywą sprawowaną przez cały rok w katedrach i w kolegiatach. W niektórych miejscowościach sprawowane były Roraty także w niektóre dni poza Adwentem. Roraty na terenie Polski celebrowane były przy bardzo dużym udziale wiernych mimo wczesnej godziny ich odprawiania, to jest między godz. 6-6.30, na znak czuwania i oczekiwania na Chrystusa. Z Mszą św. roratnią wiąże się zapalanie siódmej świecy. Różne są zdania co do początków i znaczenia tego zwyczaju. Jedni widzą w nim nawiązanie do siedmioramiennego świecznika w świątyni jerozolimskiej, inni łączą siedem świec z siedmioma stanami w dawnej Polsce. Przedstawiciel każdego stanu zapalał „swoją świecę” i na pytanie celebransa: „Czy gotowy jesteś na sąd Boży?” - odpowiadał: „Jestem gotowy”. Jeszcze inni dopatrują się w siedmiu świecach symbolu siedmiu radości Najświętszej Maryi Panny czy siedmiu boleści lub siedmiu darów Ducha Świętego. Obecnie podczas Rorat pali się dodatkową świecę w prezbiterium lub przy ołtarzu maryjnym, przyozdobioną białą wstążką. Świeca ta jest symbolem Najświętszej Maryi Panny, która na wzór jutrzenki wyprzedzającej światło słoneczne dnia poprzedziła przyjście na ziemię Światłości świata - Jezusa Chrystusa. Msza św. roratnia powinna rozpoczynać się o brzasku dnia. Dla słusznego powodu można ją celebrować w innych godzinach, także wieczorem.
Zgodnie z nowym kalendarzem liturgicznym z 1969 r. czas przygotowania do Bożego Narodzenia nazwano Adwentem: „Okres Adwentu ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania” (nr 39). Czas ten rozpoczyna się od pierwszych Nieszporów 1. niedzieli Adwentu przypadającej między 28 listopada a 3 grudnia. W tym roku początek Adwentu wypada 30 listopada. Adwent obejmuje 4 niedziele i kończy się pierwszymi Nieszporami Bożego Narodzenia.
Na pierwszy plan w okresie Adwentu wysuwa się więc przygotowanie do Narodzenia Pańskiego, a następnie oczekiwanie eschatyczne. Liturgia adwentowa jest bardzo bogata w swej treści. Zasadniczym tematem jest zgromadzenie wszystkich ludzi, sąd, a wraz z nim potrzeba czuwania. Mowa o paruzji, czyli o powtórnym przyjściu Chrystusa na ziemię. Ostatnia niedziela Adwentu koncentruje się na Wcieleniu Słowa Bożego. Odnowiona liturgia tego czasu przewiduje na ten okres dwie prefacje oraz specjalny układ czytań mszalnych. Pierwsza prefacja ożywia nadzieję na powtórne przyjście Chrystusa „w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których czuwając z ufnością oczekujemy”. Druga prefacja pobudza do radości z przyjścia Pana, do przyjęcia Go z wielką miłością na wzór Matki Bożej, z wdzięcznością, w rozmodleniu i czuwaniu. Czytania podejmują zasadnicze tematy historii zbawienia. W Ewangelii zjawia się wielki poprzednik Jezusa - Jan Chrzciciel z orędziem przygotowania drogi Mesjaszowi. Zwornikiem wszystkich tekstów liturgii tego okresu obydwu części jest czytanie ciągłe księgi proroka Izajasza. Główna myśl tych czytań to pragnienia, tęsknoty i oczekiwania Zbawiciela. W każdej parafii naszej diecezji urządza się rekolekcje adwentowe, które mają głównie na celu przygotować wiernych bezpośrednio do świąt Narodzenia Pańskiego. W tym czasie Kościół obnaża ołtarze z kwiatów, kolor szat liturgicznych jest fioletowy.
W Adwencie odprawia się Roraty. Tak nazywa się Mszę św. ku czci Najświętszej Maryi Panny sprawowaną podczas Adwentu. Sama nazwa wywodzi się od słów pieśni na wejście „Rorate”. Przypuszcza się, że ich rozpowszechnienie w Polsce ma jakieś związki z praktyką w krajach Zachodu. W Polsce najstarsze wzmianki sięgają już XIII wieku. W XIV wieku Roraty znane są już w całej Polsce, zdobywają popularność i w wieku XVI osiągają szczytowy okres rozwoju. Stają się wotywą sprawowaną przez cały rok w katedrach i w kolegiatach. W niektórych miejscowościach sprawowane były Roraty także w niektóre dni poza Adwentem. Roraty na terenie Polski celebrowane były przy bardzo dużym udziale wiernych mimo wczesnej godziny ich odprawiania, to jest między godz. 6-6.30, na znak czuwania i oczekiwania na Chrystusa. Z Mszą św. roratnią wiąże się zapalanie siódmej świecy. Różne są zdania co do początków i znaczenia tego zwyczaju. Jedni widzą w nim nawiązanie do siedmioramiennego świecznika w świątyni jerozolimskiej, inni łączą siedem świec z siedmioma stanami w dawnej Polsce. Przedstawiciel każdego stanu zapalał „swoją świecę” i na pytanie celebransa: „Czy gotowy jesteś na sąd Boży?” - odpowiadał: „Jestem gotowy”. Jeszcze inni dopatrują się w siedmiu świecach symbolu siedmiu radości Najświętszej Maryi Panny czy siedmiu boleści lub siedmiu darów Ducha Świętego. Obecnie podczas Rorat pali się dodatkową świecę w prezbiterium lub przy ołtarzu maryjnym, przyozdobioną białą wstążką. Świeca ta jest symbolem Najświętszej Maryi Panny, która na wzór jutrzenki wyprzedzającej światło słoneczne dnia poprzedziła przyjście na ziemię Światłości świata - Jezusa Chrystusa. Msza św. roratnia powinna rozpoczynać się o brzasku dnia. Dla słusznego powodu można ją celebrować w innych godzinach, także wieczorem.
Oprac. ks. dr hab Tadeusz Syczewski, prof. KUL
Rektor WSD w Drohiczynie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz